Ölü şair

Dumanlıdır ona gedən yol. Heç izi də bilinmir. Kəşf olunmamış bir köhnəlik nümunəsidir o. Uçuq – sökük daxmaya sığınmış.
Səliqəsiz otaq. Təsviri elə də çətin deyil. Bir yazı masası, bir oturacaq və soyuq günlərin tək tanış dostu – soba.
Qaranlıqdır. Yaradıcılığın sonsuz ilham mənbəyi qaranlıq.
Yazı masasının üstündəki çıraq isə göz nuruna yardım edir ölümsüz ola biləcək əsərlərin yaranmasına. Ölümsüz ola biləcək…


Otaq dağınıqdır, adi əşyalarla deyil, kağız vərəqlərlə. Illərin səhifələriylə. Hər yaradılan əsərin qaralamaları səpələnmişdi ətrafa. Illər keçmişləşdikcə vərəqlər də zamanına uyğun olmağa çalışırdı. Saralırdı, ləkələrlə köhnələşirdi.

Həyatdan danışaq

Yer kürəsi. Yaradılışın bu gününə qədər dəyişildi. Əvvəlcə özü eralar boyu dəyişdi, sonra isə məskən olduğu insanları dəyişdirdi. Bugünkü günümüzdə isə dəyişən heç nə yoxdur. Hər şey formal olub, ürəksıxıcıdır. Təbii ki, bu formallığın normal olmadığını görənlərçün.
Soyuqlaşmış, bir – birindən uzaqlaşmağa can atan insan adında məxluqat hər gün eyni işlərin icrasıyla eyniləşmiş, dəyişməyən bir əşyanı xatırladır.

Hər gün ev – iş, iş – ev. Əgər işin varsa, belədir. Işin yoxsa da elə ev, ev, ev.
Yaşayıb, çətinliklərdən çıxa – çıxa daha da hissiyatsızlaşır insanlar. Ölümü seyr etməksə onları daha da azğınlaşdırır. Hər gün müxtəlif informasiya mənbələrindən aldıqları xəbərlərdə qəzanın baş verməsi onlarda ölü sayının nə qədər olması marağını oyadır. Sadəcə maraq. Ürək ağrısı ilə yanaşma deyil. Nə qədər ölü sayı çox olsa, maraq bir o qədər də artır. Bu qədər daşlaşmış qəlb və beyin insanatın ölməyinə zəmin yaradır.