Mənim kölgəm

Əvvəllər kimin yanımda olub – olmaması elə də maraqlandırmırdı. Bilirdim ki, kimlərsə ötəri, kimlərsə nə üçünsə bu gün mənimlədirlərsə, sabah məni tanımayacaqlar. Elə onda bu gündən onlarla yolumu ayırırdım.
Kimisə yanımda saxlamağa cəhd göstərmirdim. Bir prinsipim var idi. 
“Məni mənə görə istəyənə heç nə lazım deyil. O onsuzda buralarda olacaq.” Beləcə, çıxdaşlar yalnızlaşdırırdı aidliyini hiss etdiyini.

Ama bir üzüntü duyğusu belə keçirtmirdim. Hər itilən yarpaqda bir milli daha budağa yaxınlaşırdım. Həmişə yanımda olacağına tam əmin halda irəlilədikcə itirirdim qarşıma çıxanları. Şahmat taxtasında piyada irəlidədir, bir – bir yıxa – yıxa qabaqda gedir, gücsüzdür əslində, amma onu arxasında tam arxayın edən vəzirin müdafiə elədiyi yollarla irəliləyir. Elə bu arxayınlıq onu doğruluqdan ayırmır.
Yalançılarla açıq savaşdadır, onun arxasında böyük bir DOĞRU var çünki. Onu daim dəstəkləyəcək DOĞRU, hər addımını yoxlanışdan keçirən DOĞRU, onu izləyən KÖLGƏ DOĞRU!



Bir yerlərdə itirdim o kölgəmi. Heç özüm də bilmədim harda əlimdən çıxdı. Oysa, bərk – bərk tutmuşdum əlindən. Uşaqlıq edib, hansısa oyuncaq qabağından keçəndə mi, qeyb oldu?!.. Ya da ona istədiyi oyuncağı almadım deyə mi, kölgəlikdən vaz geçti?!.. bilirəm ki, izləməkdə davam edir.
Yalanlarla başdan – başa bəzənən dünyaya məni də dəvət elədilər. Kölgəsiz insanlar yurdudur ora. Getməsəm, yaşamaram. Öyrətmədiyin yoxsulluğa gedirəm. Mənəvi yoxsulluq..

Gözlərinin içinə baxa – baxa məharətlə söylənilən yalanlar ölkəsi. Yalançılarla üzləşdikcə yalan dəftərçəsi hazırlayıram. Sorqulama zamanıyçün hazır əməl dəftərçəm. Hər dün üzləşirəm günahlarımla, yaşaya – yaşaya bədəlini ödəyirəm. Yüküm həfifləmişdir, amma tək günahkar kölgəmi əlimdən alan zamandır…!
Izlə məni, Kölgəm! Uzaqdan da olsa, var oluşun, bəlkə, yenidən arxayınlıq yaratdı. Bir təsəlli odur ki, hələ də izləyirsən……………….!